Vallée de la Loire (แม่น้ำลัวร์)
ลุ่มแม่น้ำลัวร์ (ฝรั่งเศส: Vallée de la Loire)
เป็นบริเวณทางตอนกลางค่อนไปทางตะวันตกของฝรั่งเศสที่มีชื่อเสียงเป็นที่
รู้จักกันดีจากคุณค่าของสถาปัตยกรรมและเมืองโบราณที่มีความสำคัญทางประวัติ
ศาสตร์ที่รวมทั้งเมืองอองบัวส์, อองแชร์, บลัวส์, ชินง, นานต์ส์, ออร์เลอองส์, โซมัวร์ และ ตูร์ แต่ที่สำคัญคือพระราชวัง, วัง, ปราสาท และึคฤหาสน์ต่างๆ ที่มีชื่อเสียงเลื่องลือไปทั่วโลกที่รวมทั้งพระราชวังชองบอร์ด หรือ วังเชอนงโซซื่งเป็นสถาปัตยกรรมที่สะท้อนให้เห็นถึงความรุ่งเรืองทางวัฒนธรรมของฝรั่งเศสในยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาและยุคเรืองปัญญาที่มีต่อการออกแบบและการสร้างสถาปัตยกรรม ในปี ค.ศ. 2000 องค์การยูเนสโกขึ้นทะเบียนบริเวณตอนกลางของลุ่มแม่น้ำลัวร์ระหว่างแมน (Maine River) และ ซุลลีย์-เซอร์-ลัวร์ให้เป็นมรดกโลก ในการเลือกภูมิภาคลุ่มแม่น้ำลัวร์ที่ครอบคลุมจังหวัดลัวเรต์, ลัว-เรต์-แชร์, แองดร์-เอต์-ลัวร์, and แมน-เนต์-ลัวร์
ทางคณะกรรมการกล่าวถึงภูมิภาคลุ่มแม่น้ำลัวร์ว่าเป็นบริเวณที่
“มีความงามของภูมิทัศน์ทางวัฒนธรรมอันเด่น,
และมีความสวยงามอันเลอเลิศที่ประกอบด้วยเมืองและหมู่บ้านสำคัญในประวัติ
ศาสตร์, อนุสรณ์ทางสถาปัตยกรรมอันสำคัญ - ชาโต -
และแผ่นดินที่ได้รับการพัฒนาทางการเกษตรกรรมและเปลี่ยนแปลงที่เกิดจากความ
สัมพันธ์ระหว่างผู้ตั้งถิ่นฐานในท้องถิ่นและสิ่งแวดล้อมรอบข้าง
โดยเฉพาะตัวแม่น้ำลัวร์เอง”
ปราสาทและวังแห่งลุ่มแม่น้ำลัวร์
ภูมิภาคลุ่มแม่น้ำลัวร์เป็นที่ตั้งของพระราชวัง, วัง, ปราสาท และึคฤหาสน์กว่าสามร้อยหลังที่เริ่มต้นด้วยการสร้างเป็นป้อมปราการเพื่อ
การป้องกันข้าศึกศัตรูในคริสต์ศตวรรษที่ 10 มาจนถึงเปลี่ยนแปลง
หรือการสร้างวังใหม่อันโอ่อ่าหรูหราอีกห้าร้อยปีต่อมา
เมื่อพระมหากษัตริย์ฝรั่งเศสทรงเริ่มสร้างพระราชวังขนาดใหญ่ในบริเวณนี้
บรรดาขุนนางผู้ไม่กล้าที่จะอยู่ห่างไกลจากราชสำนักอันเป็นพื้นฐานของอำนาจก็
ทำตาม
การมาสร้างปราสาทราชวังกันในบริเวณที่มีภูมิทัศน์อันงดงามเป็นการดึงดูดนัก
ออกแบบสวนภูมิทัศน์ที่ตามมาด้วย
เมื่อมาถึงกลางคริสต์ศตวรรษที่ 16 พระเจ้าฟรองซัวส์ที่ 1
ทรงย้ายราชสำนักจากลุ่มแม่น้ำลัวร์กลับไปยังปารีส สถาปนิกคนสำคัญๆ
ที่เคยทำงานในบริเวณนั้นก็ย้ายตามกลับไปด้วยแต่ลุ่มแม่น้ำลัวร์ก็ยังคงเป็น
สถานที่บรรดาพระบรมวงศานุวงศ์ส่วนใหญ่ยังนิยมที่จะเสด็จมาประทับ เมื่อพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 เสด็จขึ้นครองราชย์ในคริสต์ศตวรรษที่ 17 พระองค์ก็ทรงใช้ปารีสเป็นศูนย์กลางของอำนาจอย่างถาวรโดยการทรงสร้างพระราชวังแวร์ซายส์ที่
ไม่ไกลจากปารีสเอง
แต่กระนั้นผู้ที่เป็นที่โปรดปรานของพระมหากษัตริย์และคหบดีผู้มั่งคั่งก็ยัง
คงมาบูรณปฏิสังขรณ์วังหรือคฤหาสน์ หรือ
สร้างสิ่งก่อสร้างใหม่อันหรูหราที่ใช้เป็นที่พำนักระหว่างฤดูร้อนกันใน
บริเวณนี้
วังและคฤหาสน์มาถูกทำลายหรือปล้นทำลายไปมากระหว่างการปฏิวัติฝรั่งเศส ไม่เช่นนั้นก็เกิดจากการทำลายโดยเจ้าของที่กลายเป็นขุนนางตกยากในชั่วข้ามคืนเมื่อหัวหน้าครอบครัวถูกปลดและบั่นคอด้วยกิโยติน ระหว่างสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง และ สงครามโลกครั้งที่สองวังหรือคฤหาสน์บางหลังก็ถูกเกณฑ์ให้เป็นกองบัญชาการทหาร และบางแห่งก็ยังคงใช้ต่อมาจนกระทั่งสิ้นสงครามโลกครั้งที่สอง
ในปัจจุบันวังหรือคฤหาสน์ที่เป็นสมบัติส่วนบุคคลก็ใช้เป็นที่พำนัก
มีบ้างที่เปิดให้นักท่องเที่ยวเข้าชมได้ หรือบางแห่งก็เปลี่ยนไปเป็นโรงแรม หรือบางแห่งก็กลายมาเป็นที่ทำการของรัฐบาลท้องถิ่น สิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่บางแห่งเช่นพระราชวังชองบอร์ดก็ได้รับการบริหารโดยรัฐบาลกลางและกลายเป็นสถานที่ดึงดูดนักท่องเที่ยวเป็นจำนวนหลายหมื่นคนต่อปี
ปราสาทและวังที่อยู่ในข่ายที่เรียกว่าปราสาทและวังแห่งลุ่มแม่น้ำลัวร์
คำจำกัดความของสิ่งก่อสร้างที่อยู่ในข่าย
“ปราสาทและวังแห่งลุ่มแม่น้ำลัวร์” ยังไม่เป็นที่ตกลงกันได้
แต่ข้อสำคัญหลักคือเป็นวังที่ตั้งอยู่บนฝั่งแม่น้ำลัวร์ หรือ แควที่มาบรรจบกับแม่น้ำลัวร์เช่นบนฝั่งแม่น้ำแมน, แม่น้ำแชร์, แม่น้ำแองดร์ หรือ แม่น้ำแมนครูส
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น